Կորիւն 1-22 Koryun

22:1 Եւ դարձեալ բազում եւ անհամար գունդս վանականաց ի շէնս եւ յանշէնս, դաշտականս եւ լեռնականս, անձաւամուտս եւ արգելականս բնակեցուցեալ հաստատէր:	22:1 And again he established many and countries groups of monks in inhabited as well as in uninhabited places, countless groups in lowlands, in mountains, in caves, and in cloisters:
22:2 Զորս ընդ ժամանակս ժամանակս իւրով իսկ անձամբն աւրինակ ցուցանէր. առեալ զոմանս յաշակերտաց յիւրաքանչիւր մենաստանացն եւ երթեալ լեռնակեաց, սորամուտ ծակախիթ եղեալ՝ զառաւրէական զկերակուրն խոտաբուտ ճաշակաւքն վճարէին:	22:2 From time to time he showed himself as an example to them. From all the monasteries he took with him a few pupils to retire into the mountains and to live in caves. They secluded themselves in caverns and ended the day by receiving their daily nourishment from herbs:
22:3 Եւ այնպէս վշտակեաց տկարութեան զանձինս տային, մանաւանդ որոց հայեցեալ ի մխիթարութիւն առաքելական բանիցն, թէ՝ «Յորժամ տկար եմ վասն Քրիստոսի, յայնժամ զաւրացեալ լինիմ», եւ թէ:	22:3 And thus, they subjected themselves to painful weakness, having especially in view the consolation of the apostolic word: “When I am weak for Christ, I am strong,” as well as:
22:4 Լաւ եւս լիցի պարծել տկարութեամբս, զի բնակեսցէ յիս զաւրութիւնն Քրիստոսի»: Անդ էր այնուհետեւ չ արբենալ գինւով, այլ առաւելուլ հոգւով, եւ պատրաստել զսիրտս երգովք հոգեւորաւք, ի փառս եւ ի գովութիւն Աստուծոյ:	22:4 It is better that I glory in my infirmities so that the power of Christ may rest in me.” There they did not become drunk with wine, but were filled with the spirit and their hearts were ever ready to praise with hymns the glory of God:
22:5 Անդ կրթութիւն քաղցրուսոյց ընթերցուածոց՝ հոգեպատում գրոց: Անդ քաջալերութիւն յորդորական վարդապետութեան, առ ի յառաջադէմ ընտրութեանն՝ պսակահաս քրիստոսադիր կիտին:	22:5 There they received training by reading spiritually instructive books. There the master instructed and exhorted the chosen to go forward to attain the crown offered by Christ:
22:6 Անդ եռալ հոգւով աստուածապաշտ ծառայութեամբ: Անդ աղաւթք աղերսալիք, եւ խնդրուածք հաշտեցուցիչք վասն ամենեցուն կենաց՝ առ մարդասէրն Աստուած:	22:6 There they were fired with God-worshipping service. There they prayed tearfully and beseeched God, the lover of mankind, for the reconciliation of the life of all men:
22:7 Եւ նովին հոգեկրաւն արուեստիւն հանէր աւուրս բազումս յանապատ տեղիս, մինչեւ ազդ լինէր յերիցանց՝ իրաց ինչ աւգտակարաց եկեղեցեաց կողմանցն այնոցիկ՝ հասանել յաւգնականութիւն շնորհաւքն Քրիստոսի:	22:7 And thus, he performed his spiritual art for many days in desolate places until he received word from the priests of the region to come to their assistance for any worthy purpose in the grace of Christ:
22:8 Եւ նորա առանց իրիք զբաղելոյ՝ հանդերձ գործակցաւք իջեալ ի թիկունս դիպացն պատահելոց, եւ վճարեալ զաւրութեամբն Աստուծոյ, եւ յորդորագոյնս եւ պարարտագոյնս եւ անփակ բերանով՝ զվտակս վարդապետութեանն ի սիրտս լսողացն ծաւալեցուցանէր:	22:8 And he without hesitation hurried with his assistants to investigate whatever happened to be the problem, and through the power of God solved it, and with ceaseless speech, he caused the streams of the doctrine to flow abundantly in the hearts of his hearers:
22:9 Եւ զայս առնէր զամենայն ժամանակս իւր վասն անձին եւ վասն աշխարհի. քանզի սովոր իսկ են ճշմարիտ վարդապետք՝ զանձանց առաքինութիւնս կանոն աշակերտելոցն դնել, մանաւանդ յուշ առնելով զտէրունականն՝ զմիոյ միայնոյ իմաստնոյն Աստուծոյ:	22:9 And he did this throughout his lifetime for himself and for the world. For all true teachers earnestly strive to render their virtues as examples for their pupils, especially stressing that of the Lord, the only wise God:
22:10 Քանզի սկսաւ Յիսուս առնել եւ ուսուցանել»: Որոյ բազում անգամ առեալ զաշակերտսն ուրոյն, եւ աննիազական անձամբն աւրինակ կարաւտելոցն լինէր, յորժամ ի Թաբաւրական լերինն՝ զաւետեաց երանութիւնն տայր, եւ յորժամ ի նմին լերին զկանոնական զաղաւթս առնէր, մինչդեռ աշակերտքն ի Տիբերական ծովուն նաւէին:	22:10 For Jesus began to work and to teach.” He often took His disciples aside, and made His all-powerful person an example to imperfect men, when on Mount Tabor He pronounced the Beatitudes and offered on the same mountain the canonical prayer, while His disciples sailed on the Sea of Tiberias:
22:11 Եւ դարձեալ յաւուրս բաղարջակերացն յաւրինական տաւնին՝ զգիշերոյն աղաւթքն եւ ցայգոյ, ի Ձիթաստանեաց լերինն առանձինն մատուցանէր:	22:11 And, again, during the feast of the unleavened bread, having secluded himself on the Mount of Olives, He offered His prayer of the night:
22:12 Ուստի եւ յայտնի իսկ է եւ առանց խուզելոյ, եթէ ոչ վասն անձին ամենատէրն, այլ համաշխարհի յուսումն զայն գործէր. որ է աւրինակ ամենայն հնազանդելոց. վասն որոյ ասէր իսկ. «Արթուն կացէք, զի մի՛ ի փորձութիւն մտանիցէք:	22:12 Thus, it is evident without the need of scrutiny that the Lord of All strove not for Himself, but to teach the world, as an example for all who obey, and for that reason said, “watch and pray that ye enter not into temptation:
22:13 Իսկ արդ եթէ թեթեւագոյն արուեստից՝ պակասագոյն են ի գիտութենէ ազգք երկրածնացս, ո՛րչափ եւս այնմ արուեստի ոք համարեսցի եւ անգիտանալ՝ որ ընդ Աստուած զխաւսսն կատարէ:	22:13 And if earthen man is deficient in the knowledge of the minor arts, how much more lacking may he be considered in the art which enables him to speak with God:
22:14 Որով երանելին Պաւղոս ամենեցուն տգիտանալ ասէ, վասն որոյ զամենակեցոյց Հոգին ի թիկունս հասանել՝ անմռունչ հեծութեամբ բարեխաւս գիտէ:	22:14 Thus, blessed Paul states that all are ignorant; therefore, the omniscient spirit comes to their aid and intercedes for them “with groanings that cannot be uttered:
22:15 Իսկ արդ յորժամ լսիցեմք, եթէ՝ «սկսաւ Յիսուս առնել եւ ուսուցանել», ապաքէն առնէ եւ ուսուցանէ, եւ ոչ եթէ զի պարգեւեսցէ իմանալի է:	22:15 Yet when we hear that “Jesus began to work and to teach,” it should be understood that He worked and taught and not as though He made a present of the knowledge:
22:16 Եւ բարեխաւսել նորա վասն սրբոց եւ բարեխաւսել Հոգւոյն Սրբոյ՝ առ ի վարդապետելոյ մեզ, զի ընդ միմեանց բարեխաւսելն գիտելի է. քանզի միապատիւ է աստուածականն եւ ոչ բազմաբար:	22:16 And the intercession of the saints and the intercession of the Holy Spirit was for the purpose of teaching us, and is to be understood as intercession for one another, for Godhood is not of varying but of equal rank:
22:17 Իսկ երանելի առաքելոցն ընկալեալ ի վարդապետութենէ ճշմարտութեանն, նախ կարաւտական անձանցն մատակարարէին, եւ ապա աշակերտացն բարձեալ տանէին. երբեմն առանձինն՝ եւ երբեմն ժողովրդովքն գումարելովք՝ զփառսն Քրիստոսի առաւելովք բարձրացուցանէին:	22:17 While the blessed apostles, having received the example from the teacher of truth, first applied it to their imperfect selves, and then transmitted it to their disciples. They greatly exalted the glory of Christ, sometimes in private, and sometimes by gathering the people together:
22:18 քանզի առաւել աւգտակար իսկ է՝ յամենայն աշխարհակիր զբաւսանաց առանձինն սահմանել եւ միայն աստուածապաշտութեանն պարապել, զոր եւ մարգարէքն գործէին, որք ի լերինս եւ յանապատս եւ ի փապարս վիմաց՝ զաստուածեղէն կրաւնիցն զծառայութիւն հարկանէին:	22:18 For in reality it is far more useful to retreat from all worldly interests, to withdraw one’s self and to engage only in the worship of God, as had done the prophets who in the mountains and deserts and in caverns had devoted themselves to the service of the divine faith:
22:19 Նոյնպէս եւ ամենայն հարքն, որք յաջորդեցան յառաքելական կանոնաց, կրեալ անձամբք զլաւութիւնս՝ բերէին վերջնոցս աւրինակ. ուստի երանելիս այս բարձեալ էր զաւանդելոցն պատիւ, եւ ամենայն մատուցելոց առ նա՝ զնոյն պատուիրեալ գուշակէր:	22:19 Similarly, all the church fathers who came after the order of the disciples, endowed as they were with piety, served as examples to us who have followed them. Thus, the blessed one had assumed this honored tradition, and similarly admonished all who came near him with the same exhortation:
22:20 Եւ այնպէս յառաջ՝ ամենայն աստուածեղէն գանձուցն վայելչութեամբք լցեալք, պարարտացեալք, խաղացեալք գնային ի բազում ժամանակս՝ նովին ի նոյն կանխեալք, ի նմին հանապազորդեալք:	22:20 And it was thus that they lived a long time, richly filled by the grace of divine gifts, rising early in the morning for the same purpose, daily, with perseverance: