Ասողիկ 1-16 Asoghik

< Previous Next >
16:0 Յաղագս ամիրայութեանն ԻբնԽոսրովու եւ իմաստութեան նորա:

16:0 Amirate of Ibn Xosrov and his wisdom:

16:1 Այս ԻբնԽոսրով խոհական իմաստիւք հանգոյն Աղեքսանդրի գտեալ՝ զարմացոյց զաշխարհս. հրամանաւք զքաղաքս առնոյր եւ բանիւ ի դղեակ բերդիցն հալածէր զբնակիչսն:

16:1 Ibn Xosrov with his wisdom, equal (wisdom) to Alexander, surprised the whole world. By order, he took cities, with a word he drove the inhabitants out of the fortresses:

16:2 Որ եւ ընդ քաղաքի միոյ մարտուցեալ՝ ոչ հաւանէին բնակիչքն տալ ի ձեռս նորա. եւ խնդրեալ ի նոցանէ հնազանդութեան աղագաւ հարկատրիլ յիւրաքանչիւր տանէ շուն մի, (եւ էր քաղաքն յեզերս եղեգնաբոյս շամբի, եւ ամենայն բնակութիւն նոցա եղեգամբ պատրաստեալ), եւ առեալ զշունսն զամենայն՝ հրամայեաց նաւթ եւ հուր մատուցանել ի նոսա եւ արձակել:

16:2 During the siege of one city, the inhabitants did not agree to surrender it; (then the Amir), as proof of obedience, demanded that from each house they give him a dog in the form of tribute. The city stood not far from the reed forest, and in it all the houses were built of reeds. When he received the proper number of dogs, he ordered them to be smeared with oil, set on fire and released:

16:3 Եւ նոքա դիմեալ յիւրաքանչիւր բնակութիւնս ընդ խողովակ պարսպին՝ հրով տոչորեցին զամենայն քաղաքն:

16:3 All of them, through the drain holes of the city wall, crawled into the city to their homes and (thus) set fire to the whole city:

16:4 Այս գործ իմաստութեան սորա հանգոյն ցուցաւ Սամփսոնի, որ չորեք հարիւր աղուեսաւքն զոճ այլազգեացն հրդեհեաց, կամ Աղեքսանդրի, որ թռչնաւքն զփայտակերտ ապարանսն ի վերայ բարձր դիտանոցի վիմին ելոյց:

16:4 This wise action reminds him of Samson, who, with three hundred foxes, set fire to the fields of foreigners, or Alexander, who set fire to the wooden palace, which was on a high rock, by means of birds:

16:5 Ի սմանէ զարհուրեալ մեծ ազգն Համտունայ, որ էին բնակեալ ի դաշտին Ասորւոց՝ թողին զամուր քաղաքս իւրեանց՝ զՆփրկերտ, զԱմիթ, զԱզրուն եւ զայլն ամենայն, փախստեայ գնացին յաշխարհն Յունաց:

16:5 The great family of Hamtun, who lived on the Syrian plain, fearing Ibn Xosrov, left their fortified cities: Nprkert, Amida, Azrun and others, moved to the Greek country, seeking refuge in it:

16:6 Եւ հրամանաւ Վասլի դարձեալ բնակեցան ի Հալպ, մինչեւ սպառեալ վճարեցան մահուամբ:

16:6 By order of Basil, he was again settled in Alep (Khalp), where he (lived until) until the whole thing died out:

16:7 Այս ԻբնԽոսրով մեծարեալ պատուէր զքրիստոնեայս, մինչեւ զամենայն տաւնս տէրունականս համարձակապէս կատարել յաշխարհի նորա:

16:7 Ibn Xosrov showed great respect to Christians, so that the latter in his kingdom freely celebrated the Lord’s holidays:

16:8 Այլ եւ ինքն իսկ ի գալուստ Փրկչին ի տաճարն, որ Տեառնընդառաջ կոչի՝ պայծառաբորբոք ջահիւք եւ մոմեղինաւք եւ բազմակոյտ վշով զլուցմունսն կատարեաց: Այլ եւ զաղաւնեացն նաւթիւ եւ հրով զթեւս պայծառացոյց, եւ ընդ երկինս առաքէր:

16:8 Even on the day of the Savior’s coming to the temple, called the Presentation of the Lord, Ibn Xosrov (once) with burning wax candles himself personally burned a pile of flax; (and not only that), but even after kindling the wings of the doves, (smeared) with oil, he let them fly through the heavens:

16:9 Սա թագ եդեալ՝ թագաւոր թագաւորաց կոչեցաւ, զոր ոչ էր աւրէն Տաճկաց զարմին:

16:9 Putting on the crown, he proclaimed himself theking of kings”, which was not forbidden by the Arabs:

16:10 Եւ սպիտակափայլ արծաթ հրամայեաց ընդ պղնձոյ եւ ընդ կապարոյ խառնել, որ ի չընտրել վաճառականացն՝ զանուն իւր ի վերայ խեցւոյ եւ կամ կաշւոյ հրամայեաց գրել եւ տալ ի ձեռս ոմանց, զի գնեսցեն այնու կերակուր կամ հանդերձ. եւ ոչ ոք իշխեաց ընդդիմանալ:

16:10 He ordered (to mint a coin) silver with an admixture of copper and lead, (and this was done so skillfully) that the trading people did not suspect even the slightest impurity in it. (Equally) he ordered to write his name on the shard and on the skin and give it to someone in the hands so that they buy food or clothes for that: there was no person who would oppose him: